Пачынаючы з 60-х гадоў XX ст. гуманізм як сьветапогляд пранікае ў свядомасьць людзей з усіх бакоў. Чалавек мог чытаць сучасны раман ці філасофскую кнігу, глядзець фільм або ісьці ў музей - і ўсюды бачыць, што, знаходзячыся на пазыцыях гуманізму, розум прыводзіць да адчаю і не дае адказу на надзённыя пытаньні.

Ідэі пра абсурднасьць чалавечага існаваньня і разрозненай карціне сьвету трапляюць з філасофіі ў жывапіс, музыку і кіно. Сьвет губляе сваю цэласнасьць для чалавека, таму мастацтва адлюстроўвае ўсю абсурднасьць чалавечага быцьця. Гуманізм пазбаўляе чалавека маральнага абсалюту, каб адрозніць дабро і зло, ілюзію і рэальнасьць. 

Да 18 стагодзьзя філосафы-гуманісты лічылі, што, абапіраючыся на чалавечы розум, можна зразумець навакольны сьвет і пабудаваць цэласную карціну сьвету. Аднак гэтага не адбылося, і першапачатковы аптымізм гуманістаў змяніўся расчараваньнем ў чалавечых каштоўнасьцях і песімізмам.

Сучасная заходняя навука нарадзілася дзякуючы хрысьціянскаму сьветапогляду. Навукоўцы, якія стаялі на біблейскіх пазіцыях, ведалі, што Сусвет створаны Богам.

Рэфармацыя ў краінах Паўночнай Эўропы стварыла падмурак біблійных каштоўнасьцяў ва ўсіх сьферах грамадзтва. Вынікам гэтага стала свабода асобнага чалавека, якая не вяла да гвалту, тэрору і бязладзьдзя.