«Люди принимают законы, а церкви созидают людей». Это выражение очень хорошо описывает роль церкви в жизни христианского народа. Влияние церкви на систему правления не должно проявляться в прямом вмешательстве и в формировании гражданских законов. Это должно быть не "позиционной властью", а "властью влияния".

Тэма ўзаемаадносінаў Царквы і дзяржавы вельмі складаная. Зь іншага боку, няправільнае разуменьне гэтага пытаньня спараджае грандыёзныя праблемы, фатальныя наступствы, якія могуць стагодзьдзямі адмоўна ўплываць на народы. Паколькі інстытуты Царквы і дзяржавы маюць канкрэтнае месца і мадэль ў Божым пляне, нам неабходна вывучыць гэтую мадэль і толькі згодна зь ёй дзейнічаць.

У традыцыйным заходнім разуменьні законаўладзьдзя падпарадкаваньне закону прадугледжвае існаванне пэўных прававых нормаў, якія служаць эфектыўным процідзеяньнем свавольству ўлады. З гэтага вынікае, што вяршэнства закона далёка не абмяжоўваецца пазітыўным правам, а патрабуе ад дзяржавы выкананьня прынцыпаў "вышэйшага права".

Мы, представители культуры Запада (включая США, Канаду, Австралию, Новую Зеландию и т. д.), как само собой разумеющееся принимаем нашу систему правления с её равновесием свободы и порядка, как если бы она лежала в самой природе вещей.